DE BEVRIJDING VAN GENT
13 september 1944, 1970, vandaag.
Op 13 september 1944, een woensdag, werd Gent bevrijd.
Die bevrijding hebben we te danken aan Amerikanen, Britten, Canadezen, Polen en Belgen. Die trokken geallieerd en eensgezind vanuit Brugge, dat een dag eerder werd bevrijd,
langs de huidige Bevrijdingslaan de stad binnen.
De Bargiebrug was toentertijd nog niet geknipt,
dus bereikten ze zonder verdere omwegen het centrum.
“Dat gebeurde onder het grote enthousiasme van de bevolking!” schreef iemand.
Of anders gezegd: dat werd me daar een feestje.
De stad, Gent, werd in één adem
bevrijd, bevriend, bevraagd, bevroed, bevreemd, bevredigd, en bevrucht.
Toen en tot op de dag van vandaag.
Want in de 70-en-nog-wat jaren die sindsdien verstreken,
trokken nog tienduizenden mensen, Belgen en tientallen andere nationaliteiten, de stad in.
Ze kwamen er wonen, studeren, werken en feesten.
Ze bouwden en bouwen er een leven op.
Gewapend met talent en plannen, vergezeld van hoop en verwachting maken zij,
zijn zij de stad.
Die stad, wij dus, probeert dan nog eens samen te leven ook, tuupetegoare.
Dat lukt de ene keer goed, een andere keer al wat minder.
Dat gebeurt met opstaan, vallen en terug opstaan.
We pleuje ni, we gaan vooruit maar dat gebeurt met de nodige blutsen en builen.
Het samen leven zoals het is.
Om dat samenleven voor iedereen nog wat rapper en beter te doen vooruitgaan
moeten we ons misschien af en toe eens opnieuw bevrijden,
zoals toen op die 13e september.
Ons andermaal bevrijden van een aantal minder belangrijke dingen.
Onbeduidende dingen als
het gezeur over wat er niet toe doet,
het geneuk over mieren,
het geneut over een cuberdon,
het gejammer over een scheet,
het gezaag over niets en
het geklaag over nog minder.
Ons bevrijden
van het lamenteren over een komma,
van het zaniken over een kras,
van het weeklagen over een druppel,
van het protesteren tegen een zeepbel,
van het reclameren over een zandkorrel en
van het weurtelen over een knoopsgat.
Een golf van bevrijding surft dan door de stad.
Van de Bevrijdingslaan, los door de knip op de Bargiebrug, recht naar het centrum.
“Dat alles onder het grootst mogelijke enthousiasme van de bevolking!”
Oehjoeyeah (het zal wel zijn)!
