27 september 2020.TERWIJL WE HET WISTEN

AI CORONA
Dit virus bederft de pret.
Maar geen nood, was uw handen, blijf kalm, heb even geduld.
We later ons niet kisten.
Binnenkort kunnen we als vanouds verder met zingen en feesten.
Terwijl we het wisten.

De aarde is moe, ze is ziek, ze sterft.
De lucht stinkt, de grond bederft, het water begint borrelend te gisten.
Maar we razen voort, verdoezelen en passant de feiten met leugens en listen.
Terwijl we het maar al te goed wisten.
De politiekers, ze kibbelen voort, schenden het verdrag.
Ze vechten met hun grote bek.
Ze twisten zonder rede.
Ze merken niet eens dat ze kans na kans, tot de allerlaatste toe, grandioos misten.
Wij, wij laten hen onverschillig hun gang gaan.
Terwijl we het allemaal wisten.

We ageren toch?
Hier en daar een initiatief.
We hebben een geweten.
Maar, eerlijk nu, is het meer dan een zalfje op een etterende kiste?
Terwijl we het verrek goed wisten.

Komaan zeg, het zal onze tijd nog wel verduren.
We leggen met schone schijn de volgende generaties
achteloos, gedachteloos, in de luren.
Alsof we vrolijk, als kwajongens, op een graf pisten.

Terwijl we het wisten.

Hebt ge zoiets nu al ooit geweten?