ANALOOG. DIGITAAL.
PARDON, SERVICE.
Deel 1: DIGITAAL
Ge bestelt iets. Online.
Ge betaalt.
Ge krijgt prompt een online bedankje voor je bestelling.
Tot zover zijt ge nog mee.
Maar dan ….
Een mailtje dat uw bestelling genoteerd is.
Ah ja, dat vermoedde ge al.
Een mailtje met het nummer van je bestelling, 36 cijfers.
Een mailtje van de bank dat ge iets betaald hebt
en of gij het wel waart die betaald heeft?
Dan een mailtje dat het bestelde artikel in voorraad is.
Fijn.
Vervolgens een berichtje dat de bestelling ondertussen
in een veel te grote kartonnen doos is verpakt.
Niet veel later laat de koerier van dienst weten
dat de doos in een van hun camionettes gesmeten is.
En nog even later het heuglijke nieuws dat de bestelling onderweg is
en dat ge het pakje kunt ‘tracken’.
Neen dank u.
Vervolgens laat de koerier weten dat hij ijverig op zoek is naar uw adres.
Dan laat hij weten dat hij, na enig zoeken weliswaar, uw adres gevonden heeft.
Dat het pakje netjes op dat adres is afgeleverd, vertelt hij even later per mail.
Maar dat wist ge al, want ge viste het zonet uit uw brievenbus.
Desondanks is vanaf nu de berichtenstroom niet meer te stuiten.
Of de bestelling wel in orde is?
En of ge content zijt?
Van het ding, van de service, van de levering?
En of ge het ook wil laten weten als ge niet content zijt?
En of ge nog iets wil bestellen want ‘anderen bestelden ook ….”
En een herinnering, neen twee, omdat ge niet antwoordde op de gestelde vragen.
...
Maar bon, het speciale USB-kabeltje van 5 cm doet zijn job.
Dus niet gezeurd, niet getreurd. Kalm blijven.
Deel 2: ANALOOG
De volgende morgen ziet ge een lekker ontbijt door uw neus geboord.
De koffie is op en brood is er ook al niet meer.
Dus stapt ge naar de koffieshop om de hoek en koopt er een pakje van die heerlijke koffie.
Op de terugweg passeert ge langs de bakker en koopt er een Vikingbrood en drie croissants.
Maar zie, ge zijt amper de winkel uit of de bakkerin komt u achterna gelopen.
Dat ze een eindje mee stapt, zegt ze.
Om zeker te zijn dat de aankoop op de juiste plek terecht komt, zegt ze.
Verbaasd over zoveel onverwachte, zij het overbodige, vriendelijkheid bedankt ge en zegt ge dat ge de weg naar huis echt wel weet.
Maar zie, ze is al overgeschakeld op een exposé over allergenen,
want ge weet maar nooit, zegt ze.
Ge wilt nog inbrengen dat ge voor niets niet allergisch zijt
maar ondertussen staat ge voor uw eigen deur
en uit pure beleefdheid vraagt ge de bakkerin
of ze misschien zin heeft in een tas koffie en een croissant.
Ze neemt de uitnodiging nog aan ook.
Maar bon, niet gezeurd, niet getreurd. Kalm blijven.
De koffie ruikt lekker, de croissants zien er verleidelijk uit.
Dan gaat de bel.
De koffiehandelaar staat hijgend voor de deur en verontschuldigt zich
omdat hij even het spoor bijster was wegens een lege batterij
van zijn gps-koffiepakjes-tracker-device.
En of hij even mag binnenkomen om zich te vergewissen of de koffie ter plaatse geleverd is?
En passant laat hij weten dat ge u geen zorgen moet maken
want uw geld is bancontact-gewijs wel degelijk op zijn rekening gestort.
End-to-end versleuteld!
Daar zit ge dan, met z’n drieën.
Of de croissants niet te droog zijn?
Of de koffie wel het gewenste aroma heeft?
Of ge misschien ook een chocoladekoek wil?
De bakkerij is hier namelijk vlak om de hoek en "anderen ..."
Twee uur later wuift ge opgelucht de bakkerin en de handelaar uit.
Om dan te beseffen dat ge nog eieren nodig hebt, en wc-papier, en dat de zool van uw schoen moet gelijmd, dat er twee spaken gebroken zijn in uw fietswiel en dat ge langs de dienst bevolking moet om een nieuwe code voor uw ID-kaart, …
En dat ge niet genoeg koffie en croissants in huis hebt voor al die mensen!
