EEN PLANEET.

Planeet

(zeer kort sprookje)

Hetit zat aan het strand.

En genoot, in gedachten verzonken,
van de maan die hoog aan de nachtelijke hemel stond.

Het nieuws van de dag was natuurlijk dat astronomen bekend hadden gemaakt
dat ze onlangs ‘iets’ hadden waargenomen.
‘Iets’ dat misschien van ‘elders’ kwam.

“Maar,” lieten de astronomen weten, “dat iets was te ver weg
en bewoog te snel om er iets meer te kunnen over zeggen.
Bovendien was het inmiddels al terug verdwenen.
Dus waarschijnlijk was er helemaal ‘niets’ geweest.”

Maar het zette Hetit wel aan het denken.

Zou er dan toch een ander bewoonde planeet zijn?

En zouden daar dan intellectuele wezens op huizen?

Die even hard genieten van een nachtelijke hemel aan een strand?

Die even hard als wij worstelen met het samenleven.

Het samenleven met elkaar, met de natuur, met de planeet?

En zouden we dan van elkaar kunnen leren?

Pas toen de twee andere manen, mooi synchroon als altijd,
boven de horizon verschenen, keek Hetit op zijn horloge
en besloot dat het tijd was om te gaan slapen.

“Morgen is er weer een dag.”