HET ZAL MAAR OVER U KOMEN

​

Hij schoof zichzelf onder de MRI
Controleerde elke dag op zijn smartphone “It’s me”
Hij deed een bloedonderzoek als surplus
Maar dat bloed bleef onveranderlijk rood en O+
Hij sloot dan maar z’n ogen bij elke iriscan
Want er was toch geen ontsnappen an
Hij was en bleef hem, hemzelf en hij
een gewoon nummer in een ordinaire rij

​

Hij probeerde onder te duiken voor de tweetrapsverificatie
Drukte zichzelf (en zijn vingers) bij elke elektronische identificatie
Hij trok z’n hoedje diep over het hoofd  eens in het bereik van een camera
maar het lot was het klein, onontkoombaar, karma
Hij voer ver weg, over zee, maar zijn ego vluchtte mee
Hij zou nooit worden wie hij had gedroomd
Zijn ambities werden telkens afgeroomd
Hij was en bleef hem, hemzelf en hij,

een onbeduidend nummer in een zoveelste rij

 

Hij liet zijn hand lezen maar de lijnen bleken in zijn palm gegrift
“Je bent niet Springsteen en al helemaal niet Swift”
Zijn psycholoog stelde een harteloze diagnose
“Je wordt nooit influencer, oorlogsheld of god”
De healer gaf hem raad: “Zwijg stilletjes, vloek noch spot
Want jij bent jij en blijft voor altijd  je, jezelf en jij
een ordinair nummer in een doodgewone rij”

 

Hij testte 666 keer zijn DNA,
dat gaf even richting, enfin, toch min of meer, ei zo na
Maar uiteindelijk bleef hij dribbelend, struikelend op de dool
Zocht tevergeefs de juiste lijnen, bleef hopeloos op zoek naar een goal
Ten einde raad en daad schikte hij zich, hemzelf in zijn lot begot
Voelde zich als in “1-2-3 bedot”

Vaag hopend op een zweem van vergiffenis of hemelse gratie
Misschien was er dan toch zoiets als een tweede kans, reïncarnatie

Maar de lezer voelt al hoe dat afliep. Geen hoera, nog minder hiep, hiep!
Hij werd opnieuw en opnieuw … en opnieuw …
iemand met een nummer en een rij

Kortom, hij was en bleef hem, hemzelf en hij.

En nu gij!