HET CENTRUM VAN GENT.
En de Kwik.

Beeld u even in.
Komende van de Vlaanderenstraat
spoedt ge u in een rechte lijn richting Brugse Poort.
Knal onder het Belfort wenkt er een jongeman,
maghrebijns, licht antwerps accent.
“Het centrum van Gent asjeblief?”
Ge werpt snel een blik op NTG, Sint-Baafs en een voorbijrijdende tram en lichtjes verbijsterd zwaait ge met uw arm in het rond:
“Hier! Meer in het centrum kunt ge niet zijn.”

‘We zoeken de Kwik,“ probeert zijn vrouwelijke metgezellin,
al even maghrebijns, antwerps en charmant gehoofddoekt.
Ze bedoelt wel degelijk de Quick.
Mijn kennis van dergelijke etablissementen is eerder beperkt:
“De Mc Donalds is ginder,” wijs ik korenmarktwaarts, “maar de kwik?”
Ik haal verontschuldigend mijn schouders op.
Glimlachend bedanken ze me en vervolgen hun zoektocht.

Uw weg voortzettend vraagt u af wat ge nu geleerd hebt van deze ontmoeting?

Dat voor Antwerpenaars het centrum van Gent quasi onzichtbaar is.
(Da vannonsj is groeter!)
Dat ge dringend moet informeren waar de Quick is?
(En of die dan beter is dan de Mc Donalds?)
Dat voor maghrebijnen de Quick het echte centrum is van een stad?
(Benieuwd wat ze daar in Mekka van denken.)

Terwijl ge uw weg vervolgt naar de Brugse Poort beeldt ge u grinnikend in
dat dit sympathiek koppel, hun weg vervolgend,
achtereenvolgens in Oostende informeren waar de zee is
en in London vriendelijk vragen of er iemand Engels spreekt.

En of ge in de Brugse Poort kunt telefoneren of uw haar laten knippen?
(en dan valt uwen frank: in de Veldstraat natuurlijk!)