KOFFIE IS KOFFIE

​

Het is winter en zaterdag. Het terras van het café is verlaten.
In de zomer is het er gezellig en zonnig, het uitzicht op het water uniek.
Maar het is winter en het waait en het regent.

Ge stapt naar binnen. Het is er gezellig en warm. Druk maar niet te.
Er wordt gebiljart: snooker, Amerikaans, tap.
De televisie toont veldrijden. Een renner valt en moet verder rijden zonder zadel.

​

Ge wringt u achter een tafeltje.
“Er zit al iemand aan dat tafeltje. Maar dat geeft niet,” zegt de bazin.
“Een cappuccino graag.”
“Hier maken we die met gewone slagroom,” waarschuwt ze.
“Perfect!”

Op de terugweg naar de bar wordt de bazin onderschept door een van de vaste klanten.
“Kom, dans met mij!”
Ze dansen uitbundig. “Waitin’ on a sunny day,” Springsteen.
“Mijn duimen,” gilt de bazin lachend maar met een grimas, “ge nijpt mijn duimen plat.”
“Laat los!”
“Laat los!!”
Nog vier ‘laatlossen’ later laat hij haar gaan.

​

De cappuccino wordt geserveerd met een koekje en met slagroom uit een spuitbus van de Colruyt.
Perfect!
Voor u ligt de krant van vrijdag.
Aan het tafeltje komt een andere vaste klant zitten, een dame met leeftijd.
“Goeiemiddag.”
“Goeiemiddag.”
Ge leest het nieuws van gisteren dat vandaag al geen nieuws meer is. Dat geeft rust.
“Wat gevreesd werd, zal dan toch niet …”.
“X trekt omstreden voorstel Y meteen weer in …”

​

Een biljarter komt een beetje droevig voorbij gestapt.
“Hoe, zijt ge al weg?” vraagt de dame.
“Twee keer verloren, het is mijn dag niet.”

De vaste klant komt op de dame afgestevend
“Kent ge die mop. Ik ken een mop. Maar ze is wel seksistisch.
Behoorlijk seksistisch. Heel erg seksistisch. Ik zou ze eigenlijk niet moeten vertellen.”
Vervolgens vertelt hij de mop. De mop is mega seksistisch en erg flauw.
“Ow, ai, oei, …” vindt ook de dame.

Ge doet of ge niets gehoord hebt en slaat nonchalant een blad van de krant om.

En ge stoot in dezelfde elegante beweging de tas cappuccino met gewone slagroom om.
Koffie op de tafel, de zetel, de krant en op de vloer en op uw sjaal.
De bazin schiet ter hulp. Er wordt gepoetst en geschrobd.
Ze neemt het ondertasje met daarin een plas koffie, kijkt u aan.
Ge knikt. Voorzichtig giet ze de koffie terug in de tas.
“Koffie is koffie,” grinnikt de dame,“ ’t is niet erg, het is mij ook al gebeurd.

“Tijd om naar huis te gaan,” mompelt de vaste klant, “ik had die mop nooit mogen vertellen, sorry.”
De droevige biljarter begint alsnog aan een nieuw spelletje.
De renner zonder zadel veegt de modder van z’n koerstrui en steekt de armen in de lucht.

Ge drinkt het restje koffie.                                                                                                                                                                  
“Drie euro vijftig alstublieft, graag cash liefst.”
Buiten regent het en het waait.
Ge doet uw sjaal wat vaster aan. Hij ruikt naar cappuccino met slagroom.