MOH

Hij is oud.
Nog net geen eeuw.
Maar wel oud.
Hij kijkt naar het kleine stapeltje foto’s in zijn hand.
Al bijna even oud zijn ze.
Zwart en wit en scherp. Met een gekartelde rand.
Moh, kijk nu, dat hier is …”
Hij herinnert zich nog wie wie is.
En wie wanneer is.
Ongeveer.
Een glimlach in de ogen.
Dan legt hij het stapeltje op het tafeltje naast hem.
Tuurt afwezig door het raam. Een zwarte kat sluipt door de winterse tuin.
Dan valt zijn blik op het stapeltje foto’s.
“Maar allez, hier liggen nu foto’s?”
“Moh, kijk nu, dat hier is …”