ZICHZELF.

Ze stond in de gang naast haar appartementje een sigaret te roken.
Dat deed ze wel eens meer wanneer ze zich wat minder voelde.
Wanneer het haar te veel werd.

De deur had ze op een kiertje gelaten.
Zo kon ze horen wat er binnen allemaal gebeurde.
Er werd geleefd in dat appartementje van haar.
Dat deed deugd.

​

Enkele mensen waren er in een gesprek verwikkeld.
Af en toe verstond ze een flard van hun gesprek.
Eerst ging het over politiek. Natuurlijk!
Daarna schakelden ze over op een luchtiger onderwerp: er was een grote storm in aantocht.

Bijna of het geregisseerd was, hoorde ze net op dat moment binnen een raam open waaien.
Ze voelde de windvlaag tot op de gang.
Die werd gevolgd door een doffe klap.
Een bloempot die van de vensterbak gevallen was, gokte ze.

Ze hoorde de wasmachine die met een schokje begon te zwieren.
Heel de tijd was daar het geluid van de stofzuiger op de achtergrond.
Waar ze stond kon ze zelfs nog net het water van de douche horen stromen.
Iemand belde haar op de vaste lijn. Ze zou straks wel terugbellen.

De sigaret was op.
Ze ging terug naar binnen en trok de deur achter zich dicht.

Ze zette de talkshow op tv uit.

Ze deed het raam dicht en plaatste de plastieken plant terug op zijn vaste plaats.
Op het uiterste randje van de vensterbank.

Ze trok de stekker van de stofzuiger uit het stopcontact.
Duwde op de uitknop van de lege wasmachine.

Ze zag dat het water van de douche net niet over de rand van de kuip gestroomd was.
Een washandje verstopte de afvoer. Ze bukte zich snel om het ding te verwijderen.

Daarbij viel haar smartphone uit haar broekzak op de grond.
Ze toetste de ‘redial last number’ toets in. Hij deed het nog, ... haar vaste toestel rinkelde.